Por Josep Carles Laínez
.
As afinidades emocionais non requiren dunha explicación lóxica, nin dunha análise razoada dos motivos polos cales un sente ou non sente determinada paixón. Talvez as miñas simpatías cara a Israel procedan dunha visión moi temperá do filme Éxodo (Exodus, Otto Preminger, 1960), aos 13 ou 14 anos; e logo dos proxectos adolescentes, aos 16 e 17, de ir pasar o verán a un kibbutz, unha actividade progresista por aquel entón (década dos 80 do século XX), dado que as imaxes que se transmitían de Israel eran de raparigos e raparigas sorrindo, ao sol, rodeados de vexetación, vivindo o socialismo (cousas que, evidentemente, eran certas e ségueno sendo), semellantes ás fotografías promocionais, pero estas falsas, de China, Albania ou a Unión Soviética. Por desgraza, só volvín a ver Éxodo unha vez máis, e nunca fun a ningún kibbutz para, entre outras cousas, poder cantar ao meu regreso o fermoso tema "La estrella de David" do cantante valenciano Juan Bau.
Israel, no imaxinario de moitos defensores e detractores, está, en certo xeito, ligado á Shoah, pero este crime non foi condición inescusábel. De feito, a pesar da súa extrema proximidade no tempo, o Estado de Israel e o Holocausto parecen afectar a pobos distintos, coma se gardasen unha afastada relación, talvez a distancia que hai entre os colectivos nacionalistas dun país e os que non comparten esas ideas. A imaxe dos millóns de xudeus desposuídos de todo non se superpón á dos xudeus construtores dunha patria. E resulta algo extrañamente inquedante, coma se os medios estivesen empeñados en non establecer unha correlación entre ambos os grupos.
Por que Israel?E por que non? Para a actual policía do pensamento, un pode simpatizar coas ditaduras comunistas de Cuba, Corea do Norte e China, ou reclamar a devolución de Ceuta e Melilla a Marrocos, sen que ningún progresista poña en dúbida a bondade e rigor de tales despropósitos, nin se deteña a pensar nos réximes de represión e destrución que padecen os pobos autóctonos deses lugares; con todo, se un se sitúa a favor de que os afrikaners posúan un Estado propio, brinda polo ascenso do Vlaams Belang, desexa a liberación de Chipre ou celebra a existencia de Israel, non só pode ser sospeitoso do terríbel, senón que estará sempre obrigado a xustificar a súa opción. A explicación do porqué eu véxoa moi clara. Na actualidade, hai un obxectivo único para a ideoloxía correcta dominante: a destrución dos acenos identitarias europeas, é dicir, o borrado do pobo europeo por todos os medios, atópese onde se atope, e a estigmatización de quen o defenda. Israel, para a súa desgraza, foi asimilado a Europa, e a intelligentsia converteuno no último bastión colonial europeo no territorio do bo salvaxe. Dá igual que os europeos aniquilásemos aos xudeus sistematicamente desde hai máis de dous mil anos. Agora deben pagar a cor (maioritario) da súa pel e o seu lugar de procedencia.
Con todo, un non defende Israel porque a súa propia nación estea ameazada desde dentro e desde fóra, senón porque Israel encarna aquilo que en Europa fica proscrito, cousa que non deixa de ser un absoluto paradoxo. Explicareime. Israel céganos a pesar de que o pobo xudeu foi, ao longo de toda a nosa historia, e desde a época romana, o “Outro” radical de canto conformou o espírito europeo. Por iso é, en parte, duro que moitos europeos recoñezamos, en Israel, a forza, o vigor, o orgullo e a fidelidade que en Europa deixaron de existir desde que foran prohibidos, e case extinguidos, tras a repartición do noso territorio polos Estados Unidos e a Unión Soviética (países que non deixan de ser parte da Magna Europa). E aquí comezan novos paradoxos. Un europeo que sente europeo, e non só cidadán dun Estado de Dereito, non defende a Israel por ser a única democracia de iure e de facto de Oriente Medio, porque exista alí liberdade de prensa, porque haxa alí igualdade xurídica, etc. Estas bondades non deixarían de ser mero papel mollado se Israel non se sustentase en principios fortes: o orgullo de pertencer a un pobo, de constituír unha nación poderosa, de ter unha relixión propia milenaria, de conservar unha lingua ao longo dos séculos, de sentir que o colectivo latexa como unha alma, de dispor dun exército vigoroso e, como quería o sempre lembrado Ernst Jünger, de vivir nun estado de "mobilización total". Xustamente os valores que unha serie conxunta de institucións e actuacións están a tentar borrar de Europa. Isto é Israel para min: un pobo orgulloso de si mesmo e sen medo a facer o que cre que debe facer para garantir a súa supervivencia. Creo que é algo moito máis esencial que un feixe de partidos e votantes.
Israel subxúganos porque cando viaxamos polas súas estradas, paseamos polas súas rúas, vemos os rostros dos loitadores e loitadoras do Tzáhal, percorremos as súas fronteiras nos Altos do Golán e ouvimos o son dos seus avións sentimos a forza dun pobo (branco?, euroasiático?, xudeo(cristián)?) que négase a sucumbir ante a moda do tercermundismo, os pactos de alto nivel dos gobernos apátridas e eurófobos (a maioría, europeos) e a fascinación polo islam como novo proletariado do s. XXI por parte da esquerda, a progresía e os antisemitas sempiternos e inerciais.
Israel vs. Europa?Con todo, Israel e Europa non forman parte da mesma nación. Poderán colaborar máis ou menos, e sentiremos unha maior afinidade con aquel que con outros países do globo, pero Europa é unha nación pagán-cristiá e Israel é a patria do pobo xudeu. Trátase de algo inmiscíbel, dado que, postos a buscar afinidades, tamén poderiamos tentalo con Etiopía, e non nos faltarían motivos para iso, pero rebuscar no pasado é case sempre un labor inútil. Con todo, na actualidade, Israel e Europa (e Etiopía) teñen un inimigo común. Non sei se iso é dabondo para unilos, sobre todo cando Europa vai camiño da súa desaparición, debido á doutrina do café para todos (sexan nacionais ou estranxeiros, mouros ou cristiáns, sempre que dean votos) e á política de multiculturalismo e colonización á forza levada a cabo polas institucións da Unión Europea e os seus adláteres, a fin de transformar á cándida Europa no novo melting-pot, nunha Europa-mundo, como queren algúns colaboracionistas actuais, onde o ius sanguinis dos europeos xa non exista.
Agora ben, a pesar deses problemas de contrarios, e ate que non se produza a erradicación do cristianismo en Europa sob calquera das súas formas, grazas á decidido acción da esquerda e á vergonzante deixamento dos centristas, a relixión maioritaria da nosa nación (e, xa que logo, da maioría de europeos) segue tendo como cabeza a un xudeu, Yeshúa. Por iso mesmo, o pobo xudeu foi a conditio sine qua non para a existencia da Europa cristiá, que por forza debe de sufrir dunha certa esquizofrenia na súa constitución, sobre todo cando declarou heréticas as lóxicas e razoábeis teses marcionitas. Europa exponse: como casar unha tradición solar indoeuropea cunha base semita lunar. Esa adición imposíbel é o que produciu a incomodidade en Europa con respecto á súa relixión e, polo tanto, con respecto a si mesma. E moitos europeístas convencidos, cristiáns pero antiisraelíes e antisemitas, aínda non a superaron. Europa non pode ser plenamente cristiá sen negar o que é, pois Europa é, ante todo, Grecia e Roma, e con posterioridade a continuidade pagá; e Europa non pode ser plenamente cristiá sen asumir como propio o libro sacro dos xudeus, a súa historia militar e relixiosa, incluso a sacralidade do seu territorio. Iso sen entrar na casuística do que supuxeron Spinoza, Juan Luís Vives, Felix Mendelssohn, Gustav Mahler, Heinrich Heine, Karl Marx, Arnold Schönberg, Albert Einstein, Franz Kafka, Marcel Proust... na cultura europea.
"Se me esquezo de ti, Xerusalén..."
Talvez polo legado de todos eses nomes hai un vencello inextricábel e irrompíbel entre Europa e Israel (que non existe, por volver ao símil, entre Europa e Etiopía). E talvez por esa continuidade do pensamento e a creación hebrea en Europa, e a súa fusión plena con ela, o xudeu non é o alleo, a pesar de ser os xudeus o “Outro”.
Israel pode existir sen Europa, pois desta recibe, sobre todo, ataques e mostras de odio; con todo, Europa podería ficar moi orfa sen Israel, xa que este país non deixa de ser un territorio levantado por europeos facendo alarde de todo o que en Europa se quere agochar e anular. Israel é odiado pola esquerda porque é un nacionalismo triunfante; e é odiado pola dereita porque amósalle de que xa non é capaz aquí.
No século XIX, os patriotas europeos soñaron con dar a liberdade a Grecia, e moitos morreron loitando por ela, nas sacras terras de Atenas e de Esparta, de Delfos e de Olimpia; lord Byron tamén deixou a súa alma alí. Estou convencido de que, no século XXI, a súa elección, en tanto europeos, sería a defensa do Estado de Israel. O inimigo, non o esquezamos, segue sendo o mesmo.
.
As afinidades emocionais non requiren dunha explicación lóxica, nin dunha análise razoada dos motivos polos cales un sente ou non sente determinada paixón. Talvez as miñas simpatías cara a Israel procedan dunha visión moi temperá do filme Éxodo (Exodus, Otto Preminger, 1960), aos 13 ou 14 anos; e logo dos proxectos adolescentes, aos 16 e 17, de ir pasar o verán a un kibbutz, unha actividade progresista por aquel entón (década dos 80 do século XX), dado que as imaxes que se transmitían de Israel eran de raparigos e raparigas sorrindo, ao sol, rodeados de vexetación, vivindo o socialismo (cousas que, evidentemente, eran certas e ségueno sendo), semellantes ás fotografías promocionais, pero estas falsas, de China, Albania ou a Unión Soviética. Por desgraza, só volvín a ver Éxodo unha vez máis, e nunca fun a ningún kibbutz para, entre outras cousas, poder cantar ao meu regreso o fermoso tema "La estrella de David" do cantante valenciano Juan Bau.
Israel, no imaxinario de moitos defensores e detractores, está, en certo xeito, ligado á Shoah, pero este crime non foi condición inescusábel. De feito, a pesar da súa extrema proximidade no tempo, o Estado de Israel e o Holocausto parecen afectar a pobos distintos, coma se gardasen unha afastada relación, talvez a distancia que hai entre os colectivos nacionalistas dun país e os que non comparten esas ideas. A imaxe dos millóns de xudeus desposuídos de todo non se superpón á dos xudeus construtores dunha patria. E resulta algo extrañamente inquedante, coma se os medios estivesen empeñados en non establecer unha correlación entre ambos os grupos.
Por que Israel?E por que non? Para a actual policía do pensamento, un pode simpatizar coas ditaduras comunistas de Cuba, Corea do Norte e China, ou reclamar a devolución de Ceuta e Melilla a Marrocos, sen que ningún progresista poña en dúbida a bondade e rigor de tales despropósitos, nin se deteña a pensar nos réximes de represión e destrución que padecen os pobos autóctonos deses lugares; con todo, se un se sitúa a favor de que os afrikaners posúan un Estado propio, brinda polo ascenso do Vlaams Belang, desexa a liberación de Chipre ou celebra a existencia de Israel, non só pode ser sospeitoso do terríbel, senón que estará sempre obrigado a xustificar a súa opción. A explicación do porqué eu véxoa moi clara. Na actualidade, hai un obxectivo único para a ideoloxía correcta dominante: a destrución dos acenos identitarias europeas, é dicir, o borrado do pobo europeo por todos os medios, atópese onde se atope, e a estigmatización de quen o defenda. Israel, para a súa desgraza, foi asimilado a Europa, e a intelligentsia converteuno no último bastión colonial europeo no territorio do bo salvaxe. Dá igual que os europeos aniquilásemos aos xudeus sistematicamente desde hai máis de dous mil anos. Agora deben pagar a cor (maioritario) da súa pel e o seu lugar de procedencia.
Con todo, un non defende Israel porque a súa propia nación estea ameazada desde dentro e desde fóra, senón porque Israel encarna aquilo que en Europa fica proscrito, cousa que non deixa de ser un absoluto paradoxo. Explicareime. Israel céganos a pesar de que o pobo xudeu foi, ao longo de toda a nosa historia, e desde a época romana, o “Outro” radical de canto conformou o espírito europeo. Por iso é, en parte, duro que moitos europeos recoñezamos, en Israel, a forza, o vigor, o orgullo e a fidelidade que en Europa deixaron de existir desde que foran prohibidos, e case extinguidos, tras a repartición do noso territorio polos Estados Unidos e a Unión Soviética (países que non deixan de ser parte da Magna Europa). E aquí comezan novos paradoxos. Un europeo que sente europeo, e non só cidadán dun Estado de Dereito, non defende a Israel por ser a única democracia de iure e de facto de Oriente Medio, porque exista alí liberdade de prensa, porque haxa alí igualdade xurídica, etc. Estas bondades non deixarían de ser mero papel mollado se Israel non se sustentase en principios fortes: o orgullo de pertencer a un pobo, de constituír unha nación poderosa, de ter unha relixión propia milenaria, de conservar unha lingua ao longo dos séculos, de sentir que o colectivo latexa como unha alma, de dispor dun exército vigoroso e, como quería o sempre lembrado Ernst Jünger, de vivir nun estado de "mobilización total". Xustamente os valores que unha serie conxunta de institucións e actuacións están a tentar borrar de Europa. Isto é Israel para min: un pobo orgulloso de si mesmo e sen medo a facer o que cre que debe facer para garantir a súa supervivencia. Creo que é algo moito máis esencial que un feixe de partidos e votantes.
Israel subxúganos porque cando viaxamos polas súas estradas, paseamos polas súas rúas, vemos os rostros dos loitadores e loitadoras do Tzáhal, percorremos as súas fronteiras nos Altos do Golán e ouvimos o son dos seus avións sentimos a forza dun pobo (branco?, euroasiático?, xudeo(cristián)?) que négase a sucumbir ante a moda do tercermundismo, os pactos de alto nivel dos gobernos apátridas e eurófobos (a maioría, europeos) e a fascinación polo islam como novo proletariado do s. XXI por parte da esquerda, a progresía e os antisemitas sempiternos e inerciais.
Israel vs. Europa?Con todo, Israel e Europa non forman parte da mesma nación. Poderán colaborar máis ou menos, e sentiremos unha maior afinidade con aquel que con outros países do globo, pero Europa é unha nación pagán-cristiá e Israel é a patria do pobo xudeu. Trátase de algo inmiscíbel, dado que, postos a buscar afinidades, tamén poderiamos tentalo con Etiopía, e non nos faltarían motivos para iso, pero rebuscar no pasado é case sempre un labor inútil. Con todo, na actualidade, Israel e Europa (e Etiopía) teñen un inimigo común. Non sei se iso é dabondo para unilos, sobre todo cando Europa vai camiño da súa desaparición, debido á doutrina do café para todos (sexan nacionais ou estranxeiros, mouros ou cristiáns, sempre que dean votos) e á política de multiculturalismo e colonización á forza levada a cabo polas institucións da Unión Europea e os seus adláteres, a fin de transformar á cándida Europa no novo melting-pot, nunha Europa-mundo, como queren algúns colaboracionistas actuais, onde o ius sanguinis dos europeos xa non exista.
Agora ben, a pesar deses problemas de contrarios, e ate que non se produza a erradicación do cristianismo en Europa sob calquera das súas formas, grazas á decidido acción da esquerda e á vergonzante deixamento dos centristas, a relixión maioritaria da nosa nación (e, xa que logo, da maioría de europeos) segue tendo como cabeza a un xudeu, Yeshúa. Por iso mesmo, o pobo xudeu foi a conditio sine qua non para a existencia da Europa cristiá, que por forza debe de sufrir dunha certa esquizofrenia na súa constitución, sobre todo cando declarou heréticas as lóxicas e razoábeis teses marcionitas. Europa exponse: como casar unha tradición solar indoeuropea cunha base semita lunar. Esa adición imposíbel é o que produciu a incomodidade en Europa con respecto á súa relixión e, polo tanto, con respecto a si mesma. E moitos europeístas convencidos, cristiáns pero antiisraelíes e antisemitas, aínda non a superaron. Europa non pode ser plenamente cristiá sen negar o que é, pois Europa é, ante todo, Grecia e Roma, e con posterioridade a continuidade pagá; e Europa non pode ser plenamente cristiá sen asumir como propio o libro sacro dos xudeus, a súa historia militar e relixiosa, incluso a sacralidade do seu territorio. Iso sen entrar na casuística do que supuxeron Spinoza, Juan Luís Vives, Felix Mendelssohn, Gustav Mahler, Heinrich Heine, Karl Marx, Arnold Schönberg, Albert Einstein, Franz Kafka, Marcel Proust... na cultura europea.
"Se me esquezo de ti, Xerusalén..."
Talvez polo legado de todos eses nomes hai un vencello inextricábel e irrompíbel entre Europa e Israel (que non existe, por volver ao símil, entre Europa e Etiopía). E talvez por esa continuidade do pensamento e a creación hebrea en Europa, e a súa fusión plena con ela, o xudeu non é o alleo, a pesar de ser os xudeus o “Outro”.
Israel pode existir sen Europa, pois desta recibe, sobre todo, ataques e mostras de odio; con todo, Europa podería ficar moi orfa sen Israel, xa que este país non deixa de ser un territorio levantado por europeos facendo alarde de todo o que en Europa se quere agochar e anular. Israel é odiado pola esquerda porque é un nacionalismo triunfante; e é odiado pola dereita porque amósalle de que xa non é capaz aquí.
No século XIX, os patriotas europeos soñaron con dar a liberdade a Grecia, e moitos morreron loitando por ela, nas sacras terras de Atenas e de Esparta, de Delfos e de Olimpia; lord Byron tamén deixou a súa alma alí. Estou convencido de que, no século XXI, a súa elección, en tanto europeos, sería a defensa do Estado de Israel. O inimigo, non o esquezamos, segue sendo o mesmo.
